Oluyor Böyle Şeyler

Bir insanın hayatı fıkrayla özdeşleşir miymiş?..



Temel boğmaca, Dursun ise kabızlık şikayetiyle doktora giderler, muayene olurlar, doktor Temel'e öksürük, Dursun'a ise müshil ilacı yazar ve reçeteleriyle eczaneye giderler. Eczanede bir şekilde ilaçlarını karıştırırlar. Bir hafta sonra Temel ile Dursun tekrar karşılaşırlar, Dursun Temel'e sorar: "Nasıl oldu öksürüğün?", Temel yanıtlar: "Öksürmeye cesaret edemiyorum ki..."

Fasten Your Seatbelts; This Passenger is Flying

Öğrenmenin yaşı yok derlerdi de inanmazdım; insanın kendini olduğundan çok daha kötü hissetmesi için bir cümle yetermiş... Hala neden kendimi yediğime dair bir fikrim yok. Çekip gitmek var aklımda, neresi olduğunun pek önemi yok, uzaklaşmam lazım herkesten, herşeyden, en çok da kendimden. Çekip giderken kaçırdığım şeylerin acısını en çok da şimdi çekerken neden bu kadar çekip gitmeyi istediğimi anlayamıyorum, çiviyi çivi söker mi gerçekten de? Giderken hep mutluydum, dönüp de kaçırdıklarımı görünce üzülüyorum en çok, dönmemek üzere gitmek mi acaba her şeyin ilacı? Ne gide gide bir yere varacağım var, ne de bu kadar gittikten sonra dönme imkanım... İlk giderken mi yaptım hatayı, bırakırken kaçıracaklarımı göremeyişim miydi yanlışım?

Matematikçilik(?) Kariyerim

Bir matematikçi sanmaz fakat bilir,
inandırmaya çalışmaz çünkü ispat eder.
Güveninizi beklemez.
Belki dikkat etmenizi ister.

Olimpiyat namına tek özelliği yılda bir kez bir grubu Gaziantep'e göndermekten ve her branş için özel bir odaya sahip olmaktan ibaret olan ortaokulum 2000 senesinde bir atılım yaparak ben ve bir arkadaşımı Özel Kılıçarslan Lisesi 3. Ulusal Matematik Olimpiyatları'na gönderme kararı aldı. Ne kadar gereksiz de olsa, macera olacağı için sevindiğim bu yolculuk konforsuzluğuyla nam salmış Ford Transitle gerçekleşmiş olsa da Kayserililerin pastırmalarla süsledikleri misapirverlerliklerini sunuşları sayesinde iyi başladı diyebilirim. Gece geç saatlerde ulaştığımızdan direk bize ayrılan odada uyuduk, ertesi gün sabah yine pastırmalı kahvaltımızdan ve aynı masada oturduğumuz, üniversitede tekrar kaşılacağımız sınavda da birinci olacak arkadaşla muhabbet ettikten sonra bilgisayar labaratuvarından bozma bir sınıfta, arkamda oturan ve daha sonra lisede iki yıl aynı sınıfta okuyacağım hastalığı nedeniyle snif snif burun çekişiyle tüm sınıfta konsantrasyon bırakmayan müstakbel arkadaşımın sabotajlarına rağmen ilk defa rastlaştığım fantastik işaretlerle bezeli sınavı iyi kötü bitirdim. Sonrasında okulun bahçesinde toplanıp kortej eşleğinde Kayseri'yi turladık ve şimdi adını hatırlayamadığım Selçuklulardan kalma tarihi bir yapıyı (hastahaneydi sanırım) gezdikten sonra otobüslerle Erciyes'e çıktık. Üşüme hissimi kaybetmeme denk gelen o gün, dayanıklılığıyla göz dolduran (8 sene sonrasında annem hala temizlik yaparken kullanıyor, geçen de yurtta bir elemanın üzerinde gördüm) sınav orginazatörleri tarafından dağıtılan gri tişört ile Erciyes'i fethettim, eğer tipi başlamamış olsa teleferikle yukarıya çıkıp kardan adam bile yapardım ya... Bitmesini sabırsızlıkla beklediğim geziden ve akabindeki akşam yemeğinden sonra organizasyonun en bomba bölümü başladı: Emral konseri! Emral'ı hatırlamayanlarınız olabilir; şarkıcı (küçük) Emrah'a benzerliği ve dönemin hit şarkısı "Büyüklük sende kalsın eşeklik bende" ile gönüllerde taht kurmuş, medyadaki son yer alışı (Emrah'a kaybettiği tazminat davası) ile ortalardan kaybolan büyük şarkıcı! Hayatımın en eğlenceli konserlerinden biri olmaya aday bu konserde Emral bey organizatör vakıfın mütevelli heyeti başkanı tarafından "Emrah'a organizasyonumuza katıldığı için çok teşekkür ediyoruz, avrupa turnesini erteleyip burada bulunduğu için müteşşekiriz" şeklinde sunuluşu, organizatörlerin de hain bir komploya denk geldiği hissi uyandırdıysa da Emral'ın bombaları burada bitmeyecekti. Palybackindeki aksaklıklarla şarkı sözlerini karıştırışına hiç girmeden en bomba bölümünü anlatayım kısaca; Emral arkadaşımız, şehitlere yazdığı ultra mega süpersonik şarkısının sırası geldiğini düşündüğünden sahnenin kenarına oturarak elinden geldiğince(!) duygusal bir modda şehitlerden, üzerinden daha bir yıl bile geçmemiş olan depremden(17 ağustos 1999), bahsedip sahnedeki yerini aldığında hoparlörlerden zat-ı şahanelerinin başyapıtı "Büyüklük sende, eşeklik bende"nin yükselişiyle yaşadığı şaşkınlığa rağmen şarkıya devam edişi, kimsenin duruma aldırış etmeyişi, orda karşılaştığım teyzem başta olmak üzere herkesin oldukça eğlenişi... Starımızın repertuarının darlığı nedeniyle çabuk biten konserin sonrasında abartılı bir hava fişek gösterisi ve dönemin popüler Shakira şarkısı (Whenever Wherever) eşliğinde ödül töreni yapıldı, dört ay sonra sahneye çıkanların beşiyle aynı olimpiyat grubunda yer alacağım ve ikinci çıkartmamız olan Doğu Akdeniz Matematik Olimpiyatları'na beraber katılacağımızdan habersizdim tabiki.

Bir sene sonra yine bir transitle bu kez doğu Akdeniz Üniversitesi'nin sınavı için Antalya'ya gittik, hiç yemek molası vermediğimiz halde 7 saatten fazla süren yolcuğumuzda Emral'ın bile taklit edemeyeceği kadar iyi bir sesle içimizden bir arkadaşımızın "Hocam, çok acıktık" repliği açlığımızı untturdu bize gidene kadar. Ters bir saatte ulaştığımızdan açık bulduğumuz ilk lokantaya girip mantı siparişi verdik, yemekler gelene kadar çok roka yedik ki, o günden sonra bu nebatatla ilişiğimi kesmeye karar verdim. Antalya'da ise ilerde tanışacaklarımın aksine bu sefer önceden tanıdığım pek çok insanla karşılaştım. Yukarda anlattığım sınavdaki ve o senenin aralığındaki Tübitak olimpiyat madalyalarını süpüren ekibimiz sanatını tekrar icra etti. Konyaaltı'nda geveze komilerle dolu lokantada yemek yiyip, sahilde top oynayıp, suyunun içilip içilmediğini hala merak ettiğim camideki fantastik diyaloglardan sonra dönüş yolunda 'içki satmayan' marketçiden aldığımız malzemelerle "manyak steril sandviçler"imizi yiye yiye Ankara'ya döndük. İkinci başarısızlığımdan bir ay kadar sonraki Tübitak ilk aşama (Mayıs) sınavında da başarısız olduktan kariyerimi sonlandırma kararı aldım.


Gazete kupürü

It has been a while since I lost the track

Önceleri hayatım basitti, aile-akrabalar ve komşular ki bir şekilde birbirleriyle ilintili olduklarından karmaşık olmaktan çok uzaktı bu durum. Sonra okuldaki insanlar katıldı buna; basitçe açıklayacak olursam birbirini hiç tanımayan ve ilişkisi bulunmayan iki farklı dünyadan iki farklı hayat yaşamaktan bahsediyorum, sizden beklentilerinden tutun ahlaki değerlerinden dünyayı algılayışlarına kadar iki farklı dünya... Okul yılları ilerledikçe ve yeni okullara geçtikçe eski dostlar, mahalleden arkadaşlar girdi işin içine, üniversite de işin içine girince durumun iyice zıvanası çıktığını düşünürken şu anki durumumdan bihaberdim tabi ki.

Aslında tüm bunlar, geçenlerde bir arkadaşımın varlığından bile bihaber olduğum kardeşiyle telefonda konuşurken sanki o bizi tanıyormuş gibi "Kaan'la Onur yanımda" deyince aklıma geldi, o kadar çok kişi tanıyorum ki birbirlerinden bihaber olmalarını bırakın, değer yargıları, hayatları birbirinden o kadar farklı ki: kiminin eğlence anlayışı Taksim'de keyiflenmek(!) iken, kimininki oturup saatlerce kağıt oynamak, kimininki saatlerce muhabbet etmek... kiminin ağzı o kadar bozuk ki yanında kelimeleri seçmenize hiç gerek yokken, ertesi gün ağzınızdan çıkan her kelimeye dikkat etmeniz gerekiyor, kimine hakaretvari gelecek muhabbet, diğeri için eğlenceden ibaret, kimi alaycı tutumunuzu yadırgamazken kimi bunu hiç hoş karşılamıyor... Listeyi uzatabiliriz tabi ki, ama burdaki asıl problem hiçbiriyle 'aynı kişi' olamayışım, sanki herbiriyle farklı bir kişiliğe bürünüyorum, bu durum karaktersizliğimin belirtisi olabilir, ya da herbirinin dostluğuna değer verdiğim yanlarında onlar gibi olmaya çalıştığımdan olabilir. Özellikle dinamiklerini bilmediğin bir gruba girdiğimde ipin ucunu kaçırıyorum resmen, nerede ve kiminle ne konuşacağıma dair fikrim olmadığından ya dut yemiş bülbüle dönüyorum ya da basit evet-hayır sorularını bile "olabilir"lerle cevaplayacak kadar aptallaşıyorum. Modern zamanlar dediğimiz şeyin (sanırım) benden başka şikayetçisi olmayan bir getirisi galiba bu, bununla da yaşamayı öğrenmem/kabullenmem lazım sanırım.

En güzeli, kazmayı sabanı kapıp köye yerleşmek: aynı insanlar, basit hayat...

Obsessive Compulsive Disorder

İzlediğim film/dizi herhangi bir şeyde hoşuma gitsin ya da gitmesin tanıdık gelen uzun zamandır dinlemediğim bir müzikle karşılaşınca anın tadını çıkarmaktansa o müziği nerden hatırladığımı çıkarmaya hatta o müziği bulup indirmeye kalkışıyorum. Bazen; müziği dinle, tadını çıkar, bittikten sonra indiriverirsin diyorum kendime ama mümkün mü? O an izlediğim şeyi durdurup şarkıyı bulmalıyım, çoğu zaman o kadar uzun zaman harcıyorum ki fiyaskoyla sonuçlanıyor. Video formatındaki her şeyde kullanılan müziklerin kaydının tutulduğu bir site lazım bana...

Melancholy is in My Blood

Temizlikçinin ısrarla her seferinde bilgisayarımın fişini çekmeyi başardığı, geçen senekine göre daha soğuk komşuların bulunduğu, fakat öncekinin yarısı kadar merdivenle çıkabildiğim ve sadece haftanın bir günü yurdu şereflendiren arkadaşım sayesinde tek başıma sefasını sürdüğüm odamdan çıkmadan geçirdiğim saçma sapan bir cumartesi gecesi sonrası güneşin doğuşunu izlemek için dışarı çıkmaya kalkıştığımda yangın merdivenlerinin kollarının sökülmüş olduğunu görüp, bir de üzerine havanın da zaten yağmurlu olduğunu farkedip üzülüyorsam bu bende bir bozukluk olduğu anlamına geliyor sanırım.

Everybody's Dream

Those men who say that they don't want to be a Don, and those women who say that they wouldn't fall for him are simply lying.

I don't have what it takes

Şöyle rahat bir uykuya tekrar ne zaman kavuşacağım acaba, sabık berber, yeni girişimci her daim geveze Hacı Ömer ve dertleriyle geçen 16 saatlik yola, sonrasındaki 13 saatte de sırf kafamı meşgul etmek için izlediğim onlarca dizi ve filme, matlabla cebelleşmelerime rağmen yatağa karşı soğukluğu hala üzerimden atamamış olmam düzelemediğimin, bunun kısa zamanda da gerçekleşmeyeceğinin göstergesi sanırım. Yoruldum, hayatıma çekidüzen vermek için ileriye atadurduğum tarihler yüzünden bu günümün elimden kayıp gitmesinden. Böyle geçecek hayatım bundan sonra, bu gerçeği de kabullenmem gerek artık, son günlerde 'büyümek' 'olgunlaşmak' artık herne ise (adını siz koyun) o şeyin hayallerinden vazgeçmek, bazı şeyleri kabul etmek, sineye çekmek olduğunu düşüneduruyorum sadece; öyle olmasa elinden şekeri alınmış bir çocuktan farksız şu halimle kimsenin okumadığı, okusa da anlamayacağı şeyler yazıp durur muydum buraya sadece?

Sanırım sadece ben değil herkes kendi küçük dünyasının prensi, prensesi; hayatın onlara hep güzel tarafını sunacağı ümidiyle yaşıyor, fakat bir gün kral/kraliçe olamayacağını öğrenen herbirimizin sadece şanslı olanları içini dökebileceği yakınlara sahip, ne yazık ki ben onlardan değilim galiba...

Reklamlar

Stumbleupon isminde bir site buldum harika bir şey... Sakın bulaşmayın ama, göründüğü kadar masum bir site değil, zaten saatlerce internette amaçsızca sörf yapıyorum diyorsanız, tam size göre.

Bakın nereye götürdü beni...

İçimdeki Sanat Aşkı Bambaşka

Hemen aşağıda anlattığım hareketli günün hemen ertesi günü, İstanbul'un olabilecek en güzel, en güneşli 30 Kasım sabahı, bir pazar (pazar olmasına gerek yok gerçi) sabahı o saatte ayakta olması için ancak önceki gece uyumamış olması gereken fakat bir şekilde uyanmayı başarabilmiş grubumuzla martılara atılacak simite kadar planlanmış 'sanat dolu bir pazar günü' programımızı hayata geçirmek üzere Beşiktaş'ta toplanıp Emirgan'dan geçen bir otobüse atladık. Emirgan'da, planladığımızdan biraz geç de olsa sonbaharın sonuna, sabahın körüne inat yakıcı güneşe, çay yerine meyve suyumuz, simit yerine tostumuz olmasına rağmen doyurucu bir kahvaltı yaptık boğaza nazır. Müzenin girişindeki, otobüsten inerken gözümü korkutan sıra sadece Xray'den kaynaklandığından olsa gerek çabucak eridi ve bilet kontrol eden amcamın elindeki delgeç ile uğraşmışcasına biletimdeki Dali'yi korsana çevirmesinden sonra içeri girebildik. İçeri girer girmez 'mal bulmuş mağribi' misali gözlerim bir Persistence, bir Tentation, bir Metamorphosis of Narcissus aramaya koyuldu hemencecik, serginin büyük çoğunluğunu eskizlerden ve çok meşhur olmayan çoğunlukla küçük boyutlardaki tablolardan oluştuğunu görmem biraz hayal kırıklığı yarattı. Önce Semih'le elimiz çenemizde düşünceli bakışlarla tabloları çözebileceğimizi düşündüysek de boş bakışlardan fazlasını beceremeyince, Beykent üniversiteli grubu gezdiren rehberin takipçileri arasında buluverdim kendimi, Semih ise özgür ruhunu ve uykulu bünyesini dizginleyemeyip hızlı bir turun ardından An Andolous Dog'un gösterildiği salonda filmin de esin kaynağı olan rüyalar alemine kendini terk etmeye koyuldu. Beykent'e eşlik rehberden memnun kalmayınca Kübra gibi ben de tüm sergi boyunca taşıdığı çantasından sürpriz bir şeyler çıkaracağını umduğum, gereğinden fazla konuşsa da resimleri anlaşılacak kadar basitleştiren rehberin peşine takıldım. Oldukça mest edici olsa da baştaki hayal kırıklığım yüzünden olsa gerek sergiye dair şimdilik hatırladığım tek şey, Dali'nin yumurtalara, sekse, İsa ve Meryem'e ve de mimariye takıntılı olduğunu öğrenmiş olmamdan ibaret.

Özgür'le sigarasızlıktan tükenen ikili olarak, sergiyi yeterince gezdiğimizi düşünmesek de dışarı atıverdik kendimizi. Gönülsüz de olsa bir sonraki etkinliğimiz olan Reşat Nuri Güntekin'in Balıkesir Muhasebecisi'ne geç kalmamak üzere ayrıldık Sakıp Sabancı müzesinden. Müsahipzade Celal sahnesine (ismini öğrenene kadar neler çektiğimi tahmin bile edemezsiniz) yetişmek için daha iki saatimiz olmasına aldanarak birer çay içtik müzenin yan tarafındaki çay bahçesinde, tabi o zaman otobüsün trafik yüzünden Beşiktaş'a bir buçuk saatte ulaşacağından habersizdik. Tiyatroya ulaştığımızda ilk perde bitmek üzereydi, oyuna arada dahil olduysak da oyunun güzelliğinden midir tüm konuyu anlamakla kalmayıp oldukça da beğendik oyunu, iki kez uykuya dalıp uyanmış olsam da. Herkesin izlemesini tavsiye ettiğim (en azından ikinci perdesini) bu oyundan sonra rotamızı Üsküdar'dan Taksim'e çevirdik.

Yerini umduğumdan çok daha hızlı bir şekilde bulmayı başardığımız Pera Müzesi'ndeki animasyon film festivalindeki "En İyiler" seçkisine zamanında yetişmeyi başarabildik. Merdivenlerine kadar dolu salon daha baştan filmlerin iyi olduğunun göstergesiydi, siste geçen bir tanesini anlamamış, Napolyon'un anlatıldığı filmin gereksiz olduğunda fikir birliğine varmış olsak da ben en çok bir özürlü tarafından hazırlanan seçkinin ilk filmini beğendim en çok. Özürlü amcam 'durumuzun anlaşılması için ne durumda olduğumuzu diğer insanlara göstermek istedim' minvalinde bir şeyler söyledikten sonra çizgi karekterinin kavuştuğu hareket özgürlüğü bana kendimi yarım, eksik hissettirdi, sanırım onun amacı da buydu.

Film bitiminde Özgür'le Semih'in günü batak oynayarak bitirmeyeceğini umut ederek beni bekleyen Zırd'ı yemek üzere gruptan ayrılıp Güneşli'nin yolunu tuttum.