Fasten Your Seatbelts; This Passenger is Flying

Öğrenmenin yaşı yok derlerdi de inanmazdım; insanın kendini olduğundan çok daha kötü hissetmesi için bir cümle yetermiş... Hala neden kendimi yediğime dair bir fikrim yok. Çekip gitmek var aklımda, neresi olduğunun pek önemi yok, uzaklaşmam lazım herkesten, herşeyden, en çok da kendimden. Çekip giderken kaçırdığım şeylerin acısını en çok da şimdi çekerken neden bu kadar çekip gitmeyi istediğimi anlayamıyorum, çiviyi çivi söker mi gerçekten de? Giderken hep mutluydum, dönüp de kaçırdıklarımı görünce üzülüyorum en çok, dönmemek üzere gitmek mi acaba her şeyin ilacı? Ne gide gide bir yere varacağım var, ne de bu kadar gittikten sonra dönme imkanım... İlk giderken mi yaptım hatayı, bırakırken kaçıracaklarımı göremeyişim miydi yanlışım?